به نظرم ادما از سن پایین بعد از اینکه مراحل مختلفی مثل نگاه های متفاوت ، نظر های متفاوت و دیدگاه های متفاوت رو رد میکنی متوجه یه تفاوت درونی میشی که بعد از شکل گرفتن شخصیتشون خودشون رو هنرمند خطاب میکنی . من از سن پایین شاخه های مختلفی از هنر رو تجربه کردم و هرچی این شاخه ها میومدن تبدیل به خوشه های کم پشت تری میشدن و در نهایت یک رگه از اون دنیای هنری با من موند که عکاسی و تصویر برداری بود تا حدودی هم موسیقی که لذت زندگی کردن هم بشنوم . از اولین دوربینم که کادوی دوران راهنماییم بود تا الان که حس میکنم همه ی دوربین ها یک کادو هستن تا ما بتونیم لحظه هارو ثبت کنیم